Dat Delphine Lecompte al graag eens uit haar eigen leven put voor haar poëzie is geen geheim. Ze speelt gretig een spel met feit en fictie en drenkt ze in een bad van ironie, humor en stoutmoedige spot, maar ook medeleven, compassie en barmhartigheid.

Nu haar derde bundel “Berschermvrouwe van de verschoppelingen” is verschenen lijkt het ons tijd voor een terugblik. We duiken in het literaire werk van Lecompte aan de hand van het net verschenen derde deel van deze cyclus én keren helemaal terug naar haar allereerste dichtbundel “De dieren in mij”.

Een avond waarin we de vele gezichten – echt of niet – van Delphine Lecompte te zien krijgen. Zij gaat in ons salon in gesprek met Jooris Van Hulle en trakteert ons op een greep uit haar oeuvre.

Over "Beschermvrouwe van de verschoppelingen III"
In dit derde deel van Beschermvrouwe van de verschoppelingen verliest Delphine Lecompte zich opnieuw in de vreugde van de taal, de reddingsboei waaraan zij zich vastklampt. Worstelend met haar demonen, neurosen en fobieën schrijft ze exuberant, genereus en overdadig over haar kindertijd en volwassen leven.

Ze schroomt daarbij niets, spaart niemand en omarmt de schaamte volledig. Dit is schrijven zoals alleen Delphine Lecompte dat kan. Schrijven om te overleven. Al doende dijt haar fantastische, absurde en kleurrijke levenswerk verder uit. Deze cyclus, waarvan het einde nog niet in zicht is, is een tour de force die op geheel eigen wijze verwant is aan de Mijn strijd-boeken van Knausgård en die een net zo groot publiek verdient.

Over "De dieren in mij"
Ongekend ontroerend, dat is De dieren in mij, de eerste dichtbundel van Delphine Lecompte. Ze kreeg er de C. Buddingh’-prijs voor. Hier toonde iemand zich even strijdbaar als kwetsbaar met gedichten die een diepe indruk achterlaten. Zo anders van toon dan haar gevierde, exuberante recente werk. De dieren in mij is een bundel die een plaats afdwingt in de kast en het hart van iedere poëzieliefhebber. Het is Lecompte zonder opsmuk. Ook dan is haar werk beeldschoon.